Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες

Σε τρεις μήνες ολοκληρώνω τη θητεία μου ως ευρωβουλευτής των Οικολόγων Πράσινων και παραδίδω τη σκυτάλη στον Νίκο Χρυσόγελο, εκτιμώντας ότι, μαζί με την ομάδα που δούλεψε συλλογικά και με ένταση μαζί μου, πως έχουμε βάλει τις βάσεις για ένα μόνιμο και ουσιώδες ρίζωμα στον κορυφαίο αυτό θεσμό, τιμώντας παράλληλα την ψήφο αυτών που έστειλαν εκεί τον πρώτο Έλληνα Πράσινο ευρωβουλευτή.

Ταυτόχρονα, τηρώντας το θεσμό της εναλλαγής, μπορούμε να είμαστε περήφανοι ότι εμείς κάνουμε αυτό που λέμε, ότι είμαστε αυτό που διακηρύσσουμε. Και αποδεικνύουμε πως όχι μόνο δεν είμαστε κολλημένοι με τα καλοπληρωμένα οφίτσια -άλλωστε τη μισή μου αποζημίωση τη δίνω στο κόμμα- αλλά και ότι είμαστε έτοιμοι να υπηρετήσουμε τις πράσινες ιδέες, τις αξίες, το ήθος και την άλλη πολιτική και μέσα από την ελληνική Βουλή, σε μια εποχή που αυτά είναι απολύτως απαραίτητα.

Πάντα πίστευα πως η οικολογική δράση θα πρέπει να είναι πάνω απ΄ όλα τοπική και γι΄ αυτό κράτησα ζωντανή τη σχέση μου με την πόλη και την Περιφέρεια όπου γεννήθηκα και ανέπτυξα τις δράσεις μου τόσα χρόνια. Η υποψηφιότητά μου στην Περιφερειακή Συνδιάσκεψη Κ. Μακεδονίας για την εκλογή μου στο Πανελλαδικό Συμβούλιο των Οικολόγων Πράσινων έχει και την έννοια ότι κάθε εκλεγμένος θα πρέπει να αναφέρεται, να συνδιαμορφώνει, να επικοινωνεί και να ελέγχεται από την Πολιτική Κίνηση στην οποία είναι μέλος.

Έχουμε σίγουρα πάρα πολλά να κάνουμε στον πολιτικό μας φορέα, που με κόπο δημιουργήσαμε και ακόμη ψάχνει το δρόμο του. Έχουμε κακές νοοτροπίες και υστερήσεις να αντιμετωπίσουμε. Έχουμε να τον υποστηρίξουμε απέναντι σε διαβολές, σε εύκολες κριτικές, σε μικρότητες, σε μεθοδευμένες αποσιωπήσεις. Έχουμε νέες ευρωπαϊκές εμπειρίες να αξιοποιήσουμε για το κοινό μας σπίτι. Έχουμε νέες ευκαιρίες συμμετοχής να δώσουμε στους πολίτες, που απαξιώνουν τους πολιτικούς αλλά στρέφουν το βλέμμα τους και προς εμάς.

Έχουμε, πάνω απ΄ όλα, να εμπνεύσουμε τα μέλη και τους φίλους στο κοινό μας όραμα, τη συλλογική δράση, τις εναλλακτικές μας πρακτικές, την αλληλεγγύη μεταξύ μας και στην κοινωνία.

Και σ΄ αυτές τις μάχες νιώθω πως δεν πρέπει να λείψω.

Νιώθω, ακόμη, πως το ίδιο εκτιμάτε και σεις.

ΤΡΕΜΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ